Ο Γέρων Νικόδημος Μπιλάλης -κατά κόσμον Βασίλειος- γεννήθηκε το 1932 στο χωριό Μηλιές της Αρχαίας Ολυμπίας. Δευτερότοκος από δέκα αδέλφια υπερπολύτεκνης οικογένειας, αρίστευσε κατά τη φοίτησή του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Στρασβούργο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εισήχθη με κατατακτήριες στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών από την οποία αποφοίτησε όντας δόκιμος μοναχός. Εργάσθηκε ως καθηγητής σε φροντιστήρια, στη μέση εκπαίδευση, αλλά και ως διορθωτής βιβλίων σε χριστιανικούς εκδοτικούς οίκους, διακρινόμενος παντού για το ήθος του και την άοκνη εργατικότητά του.
Ακολουθώντας τη βαθειά του κλίση προς τον μονήρη βίο, αποσύρθηκε το 1968 στην Ιερά Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, εντασσόμενος στη συνοδεία του μακαριστού γέροντα Ιωσήφ (μετέπειτα Βατοπαιδινού). Κατόπιν ευλογίας, επέλεξε την ερημική ζωή και εγκαταβίωσε στην έρημο της Καψάλας στο κελί της Υπαπαντής του Κυρίου. Ως μοναχός ίδρυσε και καθοδήγησε επί μισό σχεδόν αιώνα την «Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων», διατελώντας Α' Αντιπρόεδρός της μέχρι την κοίμησή του το 2014, μήποτε αποδεχόμενος το αξίωμα του Προέδρου. Ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε λόγιος, άριστος φιλόλογος, δεινός χειριστής του λόγου, πολυγραφότατος συγγραφέας, αλλά και πρωτοπόρος στην ενασχόλησή του με το Δημογραφικό, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το «νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, εδώ και 50 και πλέον χρόνια. Η Ακαδημία Αθηνών αναγνωρίζοντας την σπουδαιότητα του επιτελούμενου έργου της Π.Ε.ΦΙ.Π, μόλις επτά έτη μετά την έναρξη της δράση της, προέβη τον Δεκέμβριο του 1979 στην κατ' εξαίρεση βράβευσή της, παραμερίζοντας τον γενικό -περί συλλόγων και ενώσεων- κανόνα της για 25ετή συνεχή επωφελή παρουσία και δράση.
