Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Μια μεγάλη χώρα, αφού εγγυήθηκε αυθόρμητα σε μια μικρότερη χώρα ότι θα σεβασθεί τα σύνορά της και ότι δεν θα αναλάβει την πρωτοβουλία στρατιωτικών μέτρων εις βάρος της, αφού της παρέσχε άφθονες, χωρίς καν να της ζητηθούν, εκδηλώσεις εγκαρδιότητας και φιλίας, αποφασίζει αιφνιδιαστικά να της επιτεθεί, από καθαρό κατακτητικό πνεύμα και πνεύμα βίαιης επιβολής, επικαλούμενη για να δικαιολογήσει την επίθεση τις μηδαμινές και ψευδέστατες προφάσεις. Η μικρή χώρα, διατηρώντας όλες της τις δυνάμεις μέχρις εσχάτων, χαλυβδώνοντας όπλα και καρδιές σε μια αρραγή ενότητα αντιστέκεται νικηφόρα στην επίθεση, καταφέρει στην μεγάλη χώρα βαρύτατες απώλειες αίματος, απώλειες υλικές, εδαφικές και γοήτρου και δεν υποκύπτει παρά μόνο όταν μια άλλη χώρα, ακόμα μεγαλύτερη από την πρώτη, της επιτίθεται από τα νώτα και την συνθλίβει. Αυτή είναι η ιστορία της ιταλικής επιθέσεως κατά της Ελλάδος. Είναι ο αρχαίος μύθος του προβάτου και του λύκου, με την παραλλαγή ότι το πρόβατο, αντί να αφήσει το λύκο να το καταβροχθίσει, του τρίζει θαρραλέα τα δόντια και κατορθώνει να του αντισταθεί γενναία.

Αλλά η σημασία της ιταλο-ελληνικής συρράξεως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ένδοξο κεφάλαιο στην εθνική εποποιΐα ενός μικρού λαού. Για τις δυνάμεις που εξαπέλυσαν στον κόσμο την βιβλική μάστιγα του πολέμου, κυνηγώντας ένα όνειρο μεγαλομανίας και στηριζόμενες στην ανικανότητα αντιστάσεως των αντιπάλων τους, η ιταλο-ελληνική σύρραξη εσήμανε την αρχή του τέλους...

(Από τον πρόλογο του Ιταλού Πρεσβευτή στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου 1940, Εμμανουέλε Γκράτσι)