ΒΕΔΕΣ, ΙΝΔΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Σε κανένα άλλο μέρος δε συντρίβεται η ανθρώπινη ψυχή, δε «ζει» το συναίσθημα της μηδαμινότητος της ανθρώπινης υπάρξεως, όσο στην Ινδία. Γιατί, τούτη η απέραντη χώρα είναι πέρα, και πάνω από τ' ανθρώπινα μέτρα. Τεράστια, απωθητικά, αφιλόξενα, ορθώνουν το τεράστιο χιονισμένο ανάστημά τους τα βουνά, ενώ οι αδιαπέραστες ζούγκλες που τα περιβάλλουν, με την πληθωρική χλωρίδα τους, σαν θάλασσες, μεγάλους ποταμούς, και τις φοβερές απειλές των πλημμυρών τους, αναγκάζουν τον άνρθωπο να προσβλέπη σε τούτες τις φοβερές εκδηλώσεις της παντοδύναμης φύσης, σαν σε δυνάμεις υπερφυσικές που κυβερνούν την ανθρώπινη μοίρα.

Γι' αυτό ο Ινδός, δεμένος στενά με το φυσικό του περιβάλλον, αισθάνθηκε από τα πανάρχαια χρόνια την ανάγκη να πλησιάση το συνάνθρωπό του, να μοιρασθή μαζί του την εχθρότητα ή την σκληρότητα της φύσεως και να νοιώση μέσα του αυτό το τόσο χαρακτηριστικό στον ινδικό λαό αίσθημα μιας απέραντης καλωσύνης προς όλα τα όντα.

Ένα αίσθημα που πήρε την πιο ακέραια, σύγχρονή μας έκφρασή του στην περίφημη επαναστατική της αχίμσα (μη-βίας), που εφήρμοσε ο Γκάντι εναντίον του ξένου στοιχείου, που είχε υποτάξει την Ινδία στην τελευταία εκατονταετία.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)