Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Τό έργο τού ιερέως είναι μέγα καί ιερόν, τό σπουδαιότερον καί ευγενέστερον από κάθε άλλο ευγενές έργον, τό οποίον δύναται νά επιτελέση ανθρώπους έν τώ κόσμω τούτω. Τά έργα τών αρχόντων καί ηγετών τής κοινωνίας, οσονδήποτε καί εάν είναι απαραίτητα καί χρήσιμα καί ευεργετικά δι' αυτήν, δέν δύναται νά παραβληθούν πρός τό έργον τού ιερέως, διότι ταύτα εξυπηρετούν μόνον τό σώμα τού ανθρώπου καί αποβλέπουν μόνον σώμα, είναι καί ψυχή αθάνατος προωρισμένη νά ζήση είς τήν αιωνιότητα πλησίον τού Θεού ώε τέκνον Τού. Οσονδήποτε δέ καί εάν κατορθώση επί της γής νά καταστή ευτυχής - πράγμα αμφίβολον, διότι η ευτυχία του, εάν δέν διέπεται από τό Πνεύμα τού Θεού, θά είναι εξωτερική, ανίκανος νά επηρεάση καί ικανοποιήση τά ενδόμυχα τής ψυχής τού-ουδέν τό πραγματικώς ωφέλιμον πρόκειται νά κερδήση, εάν δέν ενδιαφερθή διά τήν ψυχήν καί τό αιώνιον μέλλον του. «Τί γάρ ωφελείται άνθρωπος εάν τόν κόσμον όλον κερδήση, τήν δέ ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα τής ψυχής αυτού;» (Ματθ. ιστ' 26).

(Από το βιβλίο)