ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Σ' ένα παμπάλαιο Βυζαντινό Μοναστήρι, πάνω σ' ένα από τα ομορφότερα τοπία της γης, η αγάπη του Κυρίου μας έφερε Μοναχές. Και αντικρύζοντας καθημερινά με θαυμασμό ακόρεστο τους βράχους, που αγγίζουν λες τα μυστικά τ' Ουρανού· και ζώντας - όσο ο Θεός επιτρέπει στη δική μας αδυναμία - την μακαριστή ζωή των μοναχών, των ευρισκομένων «κόσμου του ματαίου εκτός», θα θέλαμε ν' ακουστή μια φωνή μοναστική για τα Μετέωρα, μια φωνή, που και όταν ακόμη θα προσφέρει Ιστορία ή Τέχνη, στη διάθεσή της θα είναι ένας ύμνος δοξολογίας στο Θεό «τον εκλεξάμενον ημάς εκ του κόσμου» και «καλέσαντα ημάς κλήσει αγία».

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)