Δούσμανης Βίκτωρ

Ο Βίκτωρ Δουσμάνης υπήρξε στρατιωτικός, γόνος μεγάλη κερκυραϊκής οικογένειας, που αρχηγός της, στην περίοδο ανάμεσα στο 14ο και 15ο αι., ήταν ένας φύλαρχος, από την Ήπειρο, ο οποίος για τις πολλές επιδρομές του κατά των Τούρκων, στην περιοχή του Σουλίου, ονομάστηκε «ντουσμάν», δηλαδή εχθρός (από εδώ το Δουσμάνης). Το 1897 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Την ίδια χρονιά ήταν επιτελής πλάι στον Βασιλειά Κωνσταντίνο. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους με το βαθμό του αντιστράτηγου. Το 1912-13 διετέλεσε υπαρχηγός και ύστερα αρχηγός του Επιτελείου το 1917. Με την έκπτωση του Κωνσταντίνου, εξορίστηκε από τους βενιζελικούς στην Κορσική, και το 1919 καταδικάστηκε σε ισόβια, για να αφεθεί αργότερα ελεύεθερος και να ξανασυλληφθεί το 1922 (καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Στρατοδικείο), και τελικά να απαλλαγεί. Αποστρατεύτηκε το 1923. Ο Δούσμανης υπήρξε ικανότατος επιτελικός αξιωματικός και σε αυτόν οφείλεται εν πολλοίς η νίκη στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο καθώς διατελούσε αρχηγός του Επιτελείου. Εν τούτοις ήταν διαβόητος για την αλαζονική του συμπεριφορά ενώ, αν και υπήρξε απολύτως αφοσιωμένος προς τον βασιλιά Κωνσταντίνο, δεν δίστασε να γράψει άσχημα λόγια για τους παλαιούς του συντρόφους Ιωάννη Μεταξά και Ξενοφώντα Στρατηγό. Υπήρξε ο οργανωτής του Ταμείου Εθνικής Αμύνης και, πιο πριν, ο συντάκτης της έκθεσης για την ήττα του 1897. Έγραψε: «Γεωδαισία», «Στρατηγικαί τακτικαί αδογίαι», «Ιστορία του πολέμου του 1913» και «Η εσωτερική όψις της Μικρασιάτικης Εκστρατείας». Πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1949 σε ηλικία 88 ετών και κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.