Ο ποιητής και πεζογράφος Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και τον βοήθησε από μικρός να αγαπήσει τα γράμματα. Τελείωσε το γυμνάσιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Δεν έγινε όμως ποτέ ιατρός, γιατί τον τράβηξε η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία. Έτσι, εγκατέλειψε την σχολή του και στην αρχή ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Πολύ γρήγορα όμως την παράτησε κι αυτή και άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολις», στα περιοδικά «Χρόνος» και «Σκρίπ» κ.α. Αργότερα συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Εμπρός», η οποία τον έστειλε στο Παρίσι ως ανταποκριτή για τρία χρόνια, από το 1909 μέχρι το 1912. Οι ανταποκρίσεις του εκείνες περιέγραφαν την παρισινή ζωή και είχαν τίτλο «Παρισινά γράμματα».
Αυτός ο λογοτέχνης, ο Ευρωπαίος ωστόσο, με το εξεταστικό βλέμμα γεννημένου τεχνοκρίτη, που έβλεπε τον κόσμο σαν μια απέραντη έκθεση ζωγραφικής, όλο πορτραίτα και τοπία, που εκυκλοφόρησε μέσα σε χώρους φανταχτερά κοσμοπολίτικους, που έζησε στο Παρίσι σε μια περίοδο πνευματικής και καλλιτεχνικής εφορίας από τις λαμπρότερες, που συνδέθηκε στενότατα με το Μωρεάς και με τον κύκλο του, δεν είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα του κοινωνικού συγχρωτισμού. Και προ πάντων εδώ, στον τόπο μας. Η εξήγηση είναι ότι, τοποθετούσε ολόγυρά του αυτό το ηθικό συρματόπλεγμα γιατί ένιωθε σε κάθε στιγμή την υποχρέωση να προστατεύσει τη λεπτότητά του, έχοντας μια εγγενή αποστροφή στη βαναυσότητα, την απρέπεια ή την ασέβεια.
Ξεπερνώντας όμως αυτή του τη συστολή, έβλεπε κανείς έναν αλλοιώτικο Παπαντωνίου, με διάθεση ποιητική και απλότητα παιδική, που άρχιζε να τραγουδάει και να ψέλνει, να μιμείται και να παίζει με παιδιά και να απαγγέλει ρωμαντικούς στίχους της πρώτης του νεότητας. Εξάλλου, ο τομέας στον οποίο ο λογοτέχνης ξεχώρισε ήταν η παιδική λογοτεχνία. Σ' αυτήν ο Παπαντωνίου πρόσφερε έργα μεγάλης αξίας με διασημότερο όλων το υποδειγματικό και άψογο αναγνωστικό του δημοτικού σχολείου «Τα ψηλά βουνά» που έγραψε με εντολή του κράτους το 1918. Άλλα έργα του είναι τα «Νεοελληνικά αναγνώσματα» για το γυμνάσιο, η ποιητικές συλλογές «Πολεμικά τραγούδια» (εμπνευσμένη από τον πόλεμο του 1897), «Χελιδόνια», «Πεζοί ρυθμοί» και «Θεία δώρα», καθώς και τα πεζογραφήματα «Βυζαντινός όρθρος», «Η θυσία», «Διηγήματα», «Το άλογο», η ιστορική μονογραφία «Όθων», οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις «Άγιον Όρος» και «Ταξίδια», οι μελέτες «Σχεδιάσματα» και «Κριτικά» κ.α.
