Η λογοτέχνιδα Εύα Βλάμη γεννήθηκε το 1920 στο Πειραιά. Η καταγωγή της όμως ήταν από το Γαλαξίδι. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο σπούδασε μουσική. Μετά το τέλος των σπουδών της ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα με την πεζογραφία.
Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε το 1947, με τον τίτλο «Γαλαξίδι», λυρικό χρονικό της μικρής αυτής επαρχιακής πόλης. Στις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύουν αδρά και παραστατικά οι θρύλοι και η ιστορία του Γαλαξιδιού.
Το δεύτερο έργο της Ε. Βλάμη εκδόθηκε το 1950 και είναι το μυθιστόρημα «Σκελετόβραχος», που θεωρείται από τα καλύτερα έργα της ναυτικής φιλολογίας μας. Έχει ως θέμα την τραγική ιστορία ενός καπετάνιου της παλιάς εποχής, που προσκολλημένος στην παράδοση δε θέλει να υποταχθεί στη καινούργια δύναμη της εποχής, δηλαδή στη μηχανή. Και για να αποδείξει την υπεροχή του πανιού απέναντι σ' αυτήν αρχίζει να διαπλέει του ωκεανούς.
Για μία ακόμη φορά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται το Γαλαξίδι, με τους αγώνες, τη δόξα και την ιστορία του.
Το 1958 η Εύα Βλάμη έθεσε σε κυκλοφορία το μυθιστόρημα με τον τίτλο «Τα όνειρα της Αγγέλικας»,ένα έργο με συμβολικό περιεχόμενο, που αναφέρεται στην κατάσταση του ελληνισμού στην περίοδο 1912 - 1922.
Το τελευταίο έργο της είναι το μυθιστόρημα «Στον αργαλειό του φεγγαριού», που κυκλοφόρησε το 1963. Το βιβλίο έχει ηθογραφικό περιεχόμενο χωρίς όμως να λείπουν τα στοιχεία από το συμβολισμό.
Γενικά στα δύο τελευταία της έργα («Τα όνειρα της Αγγέλικας» και «Στον αργαλειό του φεγγαριού») η Βλάμη εμφανίζεται διαφορετική ως πεζογράφος. Στηρίζεται κυρίως στις αλληγορίες και στους συμβολισμούς.
Η προσφορά της Βλάμη στη λογοτεχνία μας θεωρείται σημαντική, αν και το έργο της είναι μικρό σε έκταση.
Τα έργα της, που είναι εμπνευσμένα κυρίως από την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας της, διακρίνονται για το πρωτότυπο ύφος τους και τη στρωτή δημοτική γλώσσα.
Η συγγραφέας πέθανε στην Αθήνα το 1974, αμέσως μετά το θάνατο του συζύγου της, του γνωστού συγγραφέα Παναγή Λακατσά.
