Ο βυζαντινολόγος, πανεπιστημιακός καθηγητής και ακαδημαϊκός, Άμαντος Κωνσταντίνος, από τη Χίο, γεννήθηκε το 1874 και απεβίωσε το 1960. Μετά από λαμπρές σπουδές στην Ελλάδα και την Γερμανία, άρχισε να εκδίδει, το 1911, το περιοδικό «Χιακά Χρονικά», όπου κωδικοποίησε πλούσιο γλωσσικό, ιστορικό και λαογραφικό υλικό. Στην συνέχεια υπηρέτησε ως διευθυντής του Παγκρατίου Γυμνασίου και Διδασκαλείου στην Λευκωσία, κι ύστερα ως γυμνασιάρχης τηε Αμπετείου Σχολής στο Κάιρο. Αργότερα, εργάστηκε ως συντάκτης του «Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης» (1914 - 1924), και το 1925 διορίστηκε καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο (ως το 1939). Το 1945, όταν χρημάτισε υπουργός Παιδείας (με την κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα), υπέβαλε νομοσχέδιο για την εισαγωγή της δημοτικής στα σχολεία.
Το 1940, οι μαθητές και φίλοι του εξέδωσαν το «Αφιέρωμα εις τον Κ.Ι. Άμαντον» και το 1953 ο Φιλοτεχνικός Όμιλος Χίου κυκλοφόρησε τιμητικά τόμο κειμένων με τίτλο «Άρθρα και λόγοι», γεγονός που δείχνει πως υπήρξε μεγάλος πανεπιστημιακός δάσκαλος. Ο ίδιος δημοσίευσε πλείστες πραγματείες σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και έδωσε συγγράμματα που σφράγισαν, με το κύρος τους, την ιστορική έρευνα στην Ελλάδα. Αντιπροσωπευτικότερα είναι: «Ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας κατά τον Μεσαίωνα» (1919), «Οι βόρειοι γείτονες της Ελλάδος» (1923), «Σιναϊτικά μνημεία ανέκδοτα» (1928), «Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Φεραίου», «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Ιστορίαν», «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους» (2 τόμ.) (1939 - 1960), «Μικρά Μελετήματα» (1940) κ.ά.
