Ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, γνωστός και με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Γεώργιος Αθάνας», γεννήθηκε στην Ναύπακτο το 1894 και πέθανε στην ίδια πόλη το 1987. Η καταγωγή της οικογένειας Νόβα είναι από τη Βίτσα του Ζαγοριού της Ηπείρου. Οι προπάπποι του Παναγιώτης, Αλέξης και Χριστόδουλος, πριν μετοικήσουν στην Ναύπακτο, είχαν ήδη μεγάλη οικονομική ευχέρεια από το εμπόριο που έκαναν πρώτα στα Γιάννενα και μετά στη Τοσκάνα της Ιταλίας όπου είχαν δραστηριοποιηθεί λόγω των διωγμών του Αλή πασά. Με τον ερχομό τους στη Ναύπακτο αγόρασαν σημαντική κτηματική περιουσία και έκτισαν τα σπίτια τους, ενώ οι εμπορικές τους δραστηριότητες συνεχίστηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου αρχικά και αργότερα στην Πάτρα.
Η μητέρα του Αθάνα, Ευδοκία, δωδέκατο παιδί του βουλευτή Νικολάου Γ. Σισμάνη από την Αράχωβα Ναυπακτίας και μοναδικού επιζήσαντα της οικογένειας Σισμάνη από το δολοφονικό μένος του Αλή πασά, χήρεψε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης με το δεύτερο παιδί της, μόλις δεκαοκτώ μήνες μετά το γάμο της με τον Θεμιστοκλή. Προστάτες των παιδιών και της ίδιας έγιναν ο αδελφός του Θεμιστοκλή Πάνος και η πεθερά της κυρά Βασιλική, την οποία είχε σαν μητέρα. Η απέραντη αγάπη και αλληλοσεβασμός των μελών της οικογένειας, ο σεβασμός στις οικογενειακές και τοπικές παραδόσεις έμειναν βαθιά ριζωμένες στον Αθάνα. Οι αξίες αυτές μαζί με το ειδυλλιακό περιβάλλον της Ναυπάκτου, διαμόρφωσαν την ιδιοσυγκρασία του, που χαρακτηριζόταν από ανεξικακία, προσήνεια, μειλιχιότητα, αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή, λατρεία για τον τόπο του, και ενθουσιασμό για ό,τι ωραίο ήταν γύρω του. Παρ’ ότι ήταν κοσμοπολίτης και άνθρωπος των σαλονιών, ένιωθε πολύ άνετα συναναστρεφόμενος με τσοπάνους και πολλές φορές έτρωγε με αυτούς στις στάνες τους. Τα βιώματά του αυτά έχει περιγράψει με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο στα ποιήματα του «Τραγούδια των βουνών», μοναδική ποιητική συλλογή στο είδος της. Ο Αθάνας τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Β΄ Γυμνάσιο Πατρών και κατόπιν σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αν και ασχολήθηκε για μεγάλο διάστημα με την πολιτική και παλαιότερα με την δημοσιογραφία, χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του υπήρξε η λογοτεχνία και ειδικότερα η ποίηση στην οποία έμεινε πιστά αφοσιωμένος έως το τέλος της ζωής του. Το 1955 εξελέγη Ακαδημαϊκός και έχει τιμηθεί με το Βραβείο Βικέλα της Ακαδημίας Αθηνών. Είναι συγγραφέας των ποιητικών συλλογών: “Πρωϊνό ξεκίνημα” (1919), “Αγάπη στον Έπαχτο” (1922), “Καιρός Πολέμου” (1924), “Ειρμός” (1929), “Δέκα έρωτες” (1931), “Απλοϊκές Ψυχές” (1931), “Δροσεροί Καϋμοί” (1938), “Τραγούδια των Βουνών” (1953), “Ευδοκία” (1955), “Βαθιές Ρίζες” (1968), “Τίμια Δώρα” (1969), “Αστέγνωτο Δάκρυ” (1971), “Αίνος και θρήνος” (1972), Μονοκοντυλιές (1975), “Τραγούδια των Βουνών” σειρά δεύτερη (1980), “Μυθογραφήματα του καιρού μας” (1987), “Quadretti Italiani (Ιταλικές μακέτες), κ.α., ενώ κάποιες από τις συλλογές διηγημάτων του είναι: “Το πράσινο καπέλο” (1918), “10 έρωτες” (1925), “Απλοϊκές Ψυχές” (1932)-Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, “Βαθιές Ρίζες” (1968).
