Με το επώνυμο αυτό είναι γνωστή μια αρχοντική φαναριώτικη οικογένεια με πολλά ονομαστά μέλη της, που διακρίθηκαν στην ελληνική κοινωνία. Ένα από αυτά, είναι ο λογοτέχνης και ιστορικός Δημήτρης Καμπούρογλου γεννήθηκε στην Πλάκα της Αθήνας το 1852. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά πολύ λίγο εργάστηκε ως δικηγόρος, γιατί από νωρίς αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία. Φοιτητής ακόμα άρχισε να συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και το 1872. σε ηλικία είκοσι χρονών, πήρε μέρος στο «Βουτσιναίο» διαγωνισμό, με τη θεατρική κωμωδία του «Ευσυνειδησία και ασυνειδησία», που δε βραβεύτηκε. Η συλλογή αυτή προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις, γιατί τα ποιήματά της ήταν αντίθετα με τη ρομαντική ποίηση που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή και ο νέος ποιητής χαρακτηρίστηκες ως «επαναστάτης». Ως λογοτέχνης ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία (πεζογραφία, ποίηση, θέατρο) και ιδιαίτερα με την ιστοριογραφία.
Το 1876 πήρε πάλι βραβείο, αυτή τη φορά για τις μουσικές του συνθέσεις σε μερικά τραγούδια, και έγινε πια γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές «Παλαιαί αμαρτίαι», «Στίχοι και μύθοι διά τα παιδιά» και το 1897 παρουσίασε το πρώτο πεζό έργο του «Απ' το σκοτάδι της σκλαβιάς».
Στο μεταξύ η συγγγραφική δράση του είχε στραφεί σε ιστορικά θέματα και στον τομέα αυτό ο Καμπούρογλου αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με μελέτες για την ιστορία τς Αθήνας στη διάρκεια του Μεσαίωνα και στα νεότερα χρόνια, δημιουργώντας ένα αξιόλογο ιστορικό έργο. Και για το έργο του αυτό ονομάστηκε χαρακτηριστικά «Αθηναιογράφος». Το 1862 εκδόθηκε το πρώτο ιστορικό του βιβλίο με τον τίτλο «Εικόνες - Σατιρικαί διατριβαί» και λίγο αργότερα η «Ιστορία των Αθηνών», σε τρεις τόμους, το καλύτερο ιστορικό του έργο. Στη συνέχεια δημοσίευσε τα έργα «Μνημεία της ιστορίας Αθηνών», «Πίναξ των Επισκόπων, Αρχιερέων και Μητροπολιτών Αθηνών», «Εισαγωγικά μελετήματα εις το ιστορικόν Αρχείον του Αγώνος», «Σύγχρονη Ελληνική ιστορία», «Μελεέτη περί του βίου και της δράσεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού».
Παράλληλα ο συγγραφέας ασχολήθηκε και με την πεζογραφία και το 1911 παρουσίασε τη συλλογή διηγημάτων «Περασμένα χρόνια». Συνεχίζοντας την πεζογραφική του παραγωγή κυκλοφόρησε τα «Διηγήματα», «Αθηναϊκά διηγήματα», «Ατιτικοί έρωτες» κ.ά. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του πλούτισε το ιστορικό του έργο με τα εξής βιβλία: «Ο Αναδρομάρης», «Το Ριζόκαστρο», «Το Δαφνί», «Το Αθηναϊκό Αρχοντολόγιο», «Αι Παλαιαί Αθήναι», κ.ά.
Εκτός όμως από τη συγγραφική του δραστηριότητα ο συγγραφέας πρόσφερε υπηρεσίες και σε άλλους τομείς. Έτσι το 1891 διεύθυνε τις ανασκαφές που έγιναν στην Ιερή Οδό και στο Δαφνί και τον επόμενο χρόνο, το 1892, διορίστηκε επιμελητής (έφορος) των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, όπου ταξινόμησε τα χειρόγραφά της. Από το 1904 - 1917 διετέλεσε διευθυντής της. Αργότερρα εκλέχτηκε γραμματεάς στο δημοτικό συμβούλιο Αθηναίων και έγινε διευθυντής στο ιστορικό και λαογραφικό περιοδικό «Δίπυλον». Ίδρυσε και διεύθυνε επίσης την εφημερίδα «Εβδομάς», στην οποία δημοσιογραφούσε, όπως και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά, με το ψευδώνυμο «Αναδρομάρης» (Αναδρομάρης λέγεται εκείνος που ερευνά τα ήθη και τα έθιμα, τις συνήθειες και τις παραδόσεις ενός τόπου. Γενικά ο ερευνητής του παρελθόντος).
Για το έργο του ο Καμπούρογλου τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων το 1923. Τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε Ακαδημαϊκός και το 1934 πρόεδρος της Ακαδημίας. Προς τιμήν του επίσης στήθηκε στην Πλάκα η προτομή του το 1936. Το 1942 πέθανε στην Αθήνα.
