Ο Ελληνολάτρης στοχαστής και συγγραφέας, από την Πάτρα, Περικλής Γιαννόπουλος, πλημμυρισμένος από το φως, το πνεύμα και τη φύση της Ελλάδας, διαμόρφωσε την θεωρία του, η οποία στηρίζονταν, βασικά, στην Ελληνική παράδοση. Είχε σπουδάσει ιατρική στην Αθήνα και το Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον Ζαν Μορέας κι έζησε πλάι του ζωή μποέμικη.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, και μ' όλη την ιδιοτυπία του, δημοσίευσε διάφορα κείμενα, σ' εφημερίδες και περιοδικά, προάγοντας τις ιδέες του και υπηρετώντας με πείσμα την υπόθεση επιστροφής στην ελληνική γη και την ελληνική γραμμή. Έγραψε τα μανιφέστα «Νέον Πνεύμα» και «Έκκλησις προς το πανελλήνιον κοινόν». Μεγάλο μέρος από τα δημοσιεύματά του, όπου, μεσ' από την ιστορία, την τέχνη και το χώρο του ελληνικού, καταλήγει σε οράμα τελειότητας, συγκέντρωσε ο Γ. Κατσίμπαλης, σ' ένα ογκώδες τεύχος του περιοδικού «Νέα Γράμματα», που κυκλοφόρησε το 1938.
Χαρακτηριστικός υπήρξε ο τρόπος του θανάτου του Γιαννόπουλου, ο οποίος απογοητευμένος από την απήχηση του κηρύγματός του, έκαψε όσα χειρόγραφα είχε για την ελληνική ποίηση, μουσική, τέχνη και γραμμή κι αυτοκτόνησε, με περίστροφο, πάνω σ' ένα άλογο και μέσα στη θάλσσα, στις ακτές της Ελευσίνας.
