Ο ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυθηνός ήταν καθηγητής της Ιστορίας του Βυζαντίου στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και του πολιτσιμού της Νεώτερης Ελλάδας στην Πάντειο. Γεννήθηκε στο Ληξούρι Κεφαλληνίας το 1905. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Παρισίων. Διετέλεσε γραμματέας του Νεοελληνικού Ινστιτούτο Σορβόννης, διευθυντής των γενικών αρχείων του κράτους (1937 κ.ε.), διευθυντής του κέντρου Βυζαντινών Ερευνών, υφυπουργός Τύπου και Πληροφοριών (1945). Το 1963 διετέλεσε Πρύτανης της Παντείου, ενώ το 1974 εκλέχτηκε βουλευτής επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία.
Η διδασκαλία του υπήρξε πάντα υποδειγματική σε ύφος και περιεχόμενο και το συγγραφικό του έργο αποτελεί ιδιαίτερη συμβολή στην ιστορία των Βυζαντινών και του νεοελληνικού κόσμου. Τα κυριώτερα έργα του Ζακυθηνού, που εκδόθηκαν σε ξεχωριστούς τόμους είναι τα παρακάτω: «Μελέται περί της διοικητικής διαιρέσεως και της επαρχιακής διοικήσεως εν τω Βυζαντινώ κράττει» (1941). «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι» (1945). «Βυζάντιον. Κράτος και κοινωνία» (1951). «Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και η τουρκοκρατία» (1954). «Τουρκοκρατία» (1957). «Βυζαντινά κείμενα» (1957). «Η πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος» (1962) κ.ά. Ακόμα δημοσίευεσε πολλές μελέτες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.
