ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΧΗΡΑ ΜΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ

Σε μια επίσκεψή μου, τελευταία, στα Καλάβρυτα πήγα για καφέ στη κυρά - Ρουμπίνα, την Αγιαννητοπούλου. Η συζήτηση πάλι κοντά στα παλιά, τα τραγικά, τα πονεμένα. Παιδί πήγαινα συχνά στο σπίτι της. Παίζαμε με τά παιδιά της. Ήμουν φίλος με τό γιό της: τό Μίμη. Άρχισε να μου διηγήτε μέ μιά γλαφυρότητα καί παραστατικότητα σκηνές απ' τό δράμα, όπως εκείνη τό 'ζησε. Τότε της λέω: - Κυρά Ρουμπίνα, δεν τά γράφεις αυτά; - Αχ παιδάκι μου, δεν ξέρω πολλά γράμματα. - Όσα ξέρεις. Γράφτα. Πού ξέρεις, κάποτε μπορεί να χρειασθούν. Μου τό υποσχέθηκε. Έκατσε και τά 'γραψε όπως τά 'ζησε, όπως τά θυμόταν και τά 'νοιωθε, μ' απλοϊκότητα  καί χάρη. Έτσι έζησε γι' άλλη μια μιά φορά τό  δράμα... που τό ζη κάθε μέρα. Την ευχαριστώ γι' αυτό πάρα πολύ.

(Λίγα λόγια του συγγραφέα από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου)