Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Ο «τεχνικός» κοίταξε άλλη μια φορά το μικρό κατάλογο. Του έμενε ένα ακόμα τηλεφώνημα. Όλα τ' άλλα ήταν τσεκαρισμένα: οι τρεις Παναγιώτηδες, ο Φάνης, ο Λιβέρης, ο Μιχάλης, οι δύο Αργύρηδες, ο Κώστας, ο Μέμος, οι τρεις… τέσσερις… πέντε Νικάδες… 15 ονόματα. Έμενε ένας ακόμα. Είχε ήδη ειδοποιήσει το βοηθό του ότι αυτή τη φορά, την «επιβεβαίωση» θα την έκανε ο ίδιος. Σχημάτισε τον εννιαψήφιο αριθμό, κι ακούγοντας το χαρακτηριστικό ήχο κλήσης, χαμογέλασε μόνος του. «Εμπρός ποιός είναι;» ακούστηκε η γνώριμη νεανική φωνή. «Γειά σου Δημήτρη, εγώ είμαι, έφυγε η απάντηση από την Αθήνα. «Αρχίζουμε αύριο με το εργομετρικό. Όπως είπαμε για το Ολυμπιακό, έτσι;». «Ναί, κύριε Κώστα, θα είμαι στην ώρα μου», ήρθε η απάντηση, καθαρή, αλλά και συνεσταλμένη. «Ωραία. Σε περιμένω αύριο. Τώρα θέλω να ηρεμήσεις και να κοιμηθείς. Α, και που' σαι. Τους χαιρετισμούς μου στους γονείς σου. Και πες τους, αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε...». Το υλικό ήταν πολύ καλό. Το καλύτερο που θα μπορούσε να έχει αυτή την εποχή. Πείρε είχε. Γεύση και νοοτροπία είχε. Έπρεπε να τα καταφέρει. Απλώς έπρεπε αυτή τη φορά να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη. Αυτό ήταν. Λιγότερα λάθη - μεγαλύτερη επιτυχία. Με λίγη τύχη βέβαια. Ξαναθυμήθηκε τον Ολύμπιο, τον πελαργό που του' δειξαν στα σχέδια. Ευρωπαϊκό στυλ. Ηρωική, ελκυστική, διεθνής μουσική. Κι ο πελαργός, γοητευτικός, αποφασιστικός, και χρυσοχέρης. Όλ' αυτά έπρεπε να τα έχει και η ομάδα του. Ε, λοιπόν θα τα είχε. Κι ο ίδιος θα έκανε τους Έλληνες υπερήφανους για την ομάδα τους. Το Μπασκετ θα' φτανε στην κορυφή. Και στη βάση... Το Μπάσκετ...

(Απόσπασμα από το βιβλίο)