ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΤΕΧΝΗ ΜΥΡΕΨΟΥ

Τις σελίδες τούτες δεν καρποφόρησε η σοφία του πολιού Ελληνιστή. Μα κάτι πιο πλατύ και πιο θεϊκό. Η αισθησιακή επικοινωνία του στρατοκόπου με τη νερομάνα του.

Γ.Θ.

Αν ήταν δύσκολο να αρχίσω να μιλάω για σένα, Οδυσσέα Ελύτη, πιο δύσκολο χίλιες φορές είναι να σταματήσω. Ν' αποδυθώ το ταπεινό μου ρούχο του υπηρέτη, εγώ, που με τα αυτιά μου άκουσα μές στο Ναό τον Παντοδύναμο να σε προστάζει: «Και ποιήσεις αυτώ έλαιον, Χρίσμα άγιον, Μύρον Μυρεψικόν τέχνη Μυρεψού». Εγώ που έγειρα το ταπεινό μου παράστημα υποταχτικά και δέχτηκα ευλαβικά τα ψίχουλα απ' το Αρτοφόρι σου. Εγώ που ένωσα τις φωνές μου «Ίακχε Ζαγρεύ...» με τις δικές σου [...].

(Από τον επίλογο του έργου)