Η δεκαετία του'60 άλλαξε την Πάτρα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Τα στολισμένα αρχοντικά γκρεμίζονται με πάταγο. Η σκόνη θολώνει τις μνήμες, που θάβονται κάτω από τις πρώτες πολυκατοικίες. Τα ακροκέραμα, τα μπρούντζινα ρόπτρα και τα σκαλιστά μπαλκόνια οδηγούνται στη λήθη σε κάποια μάντρα με υλικά κατεδαφίσεων. Οι ηλεκτρικές συσκευές βγάζουν προκλητικά τη γλώσσα στο καρβουνιάτικο της γωνίας και στο κάρο του κυρ Φώντα με τον τυλιγμένο σε λινάτσες πάγο. Φεύγουν τα διπλόκαρα απ' το λιμάνι και το Μαρκάτο, θα μείνουν ξεχασμένα σε χορταριασμένες αυλές. Τα γκέμια και τα καμτσίκια γίνονται τιμόνια και λεβιέδες. Τα καρνάγια της παραλίας και τα ψάθινα μαγαζιά της Γλυφάδας γίνονται ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε συλλογές. Και ο τροχονόμος με τη "βαρέλα" στη γωνία Κορίνθου και Γούναρη θα φύγει... δεν χρειάζεται πια, καθώς ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης κυριεύουν την πόλη.