ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε με ιδιοτέλεια. Το λέω γιατί ενώ πάντα με απασχολούσε το θέμα της παιδείας, χρειάσθηκε να συνδεθή με την αγωγή των δικών μου παιδιών για να συνειδητοποιήσω ότι το σχολείο έχει μεταβληθή σε δημόσιο κίνδυνο και κατά τις δυνάμεις μου να αντενεργήσω.

Πρώτα σκέφθηκα ως διέξοδο την κατ' οίκον διδασκαλία. Ο τρόπος αυτός εκπαιδεύσεως είναι ασφαλώς ο καλύτερος, ιδίως όταν υπάρχη, όπως στην περίπτωσή μας γειτονιά, οπότε ζήτημα κοινωνικότητος για το παιδί δεν τίθεται. Εξ άλλου η κοινωνικότης συμπίπτει με το αίσθημα ευθύνης, το οποίο κατ' εξοχήν λείπει από τον σημερινό μαθητή και όχι με την έννοια του αθροίσματος. Ζήτησα λοιπόν πληροφορίες και έμαθα ότι εν αντιθέσει προς τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, στην δημοκρατουμένη πολιτεία μας η δυνατότης αυτή που παρείχε ο νόμος μέχρι πρό τινος σε όλους, τώρα δίδεται μόνο σε παιδιά εκπατρισμένα ή άρρωστα και έτσι μετέβαλα σχέδια.

Έμεινε η λύση του ιδιωτικού σχολείου. Όχι κάποιου από τα υπάρχοντα, αλλά ενός πρότυπου μονοθεσίου δημοτικού για πολύ περιωρισμένο αριθμό μαθητών, το οποίο θα ιδρύαμε ωρισμένοι αμέσως ενδιαφερόμενοι. Πιστεύω ότι η κρατική εκπαίδευση εκ φύσεως δεν μπορεί να υπερβή τα όρια του συμβατικού και του μέτριου, η οποιαδήποτε όμως ποιοτική της άνοδος θα εξαρτάται από τον βαθμό που η ιδιωτική θα παίξη, επί ποινή διασκορπισμού, πρωτοποριακό ρόλο.

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)