ΤΣΙΡΚΟ (Εκδ. 1985)

Φεύγω όταν η μαγεία είναι δυνατότερη απο μένα όπως τραβιέμαι πίσω κάθε φορά που σκύβω πάνω απο ‘να πολύ βαθύ πηγάδι. Σίγουρα  με κάποια λύπη για τις αγάπες πού θα μπορούσαν να. Φεύγω όταν τα πρόσωπα γίνονται πολύ πορτοκαλένια τόσο πού χάνω πια την αφή τους τόσο πού βυθίζομαι στο μυστικό τους ολοένα κι εκστατικότερα μια διάχυτη γοητεία ένα πλήθος μικρά σκοινάκια πού προσπαθούν να με δέσουν να παραλύσουν κάθε μου κίνηση και τότε ξυπνάω. Σίγουρα με κάποια λύπη για τις αγάπες πού θα μπορούσαν να.‘Απ’ έξω μπορεί να φαίνομαι ανεύθυνος όμως έτσι μένει ακέρια η ομορφιά των πραγμάτων πού ούτε πέθαναν ούτε ζήσαν. Εξάλλου αν ζούσα ως το τέλος όλους αυτούς τους αποχαιρετισμούς θα ‘ταν δύσκολο να τους στριμώξω στην ίδια καρδιά θα ΄χε σπάσει την πρώτη φορά…

…Είναι η ελευθερία του φεύγω και κείνο το φτάνω δίχως μνήμη…

Μιμίκα Κρανάκη, Τσίρκο, 1950