ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΕΤΡΟΚΑΡΑΒΑ - ΝΟΥΒΕΛΑ

«Ας έβλεπα τα βουνά της πατρίδας μου κι ας πέθαινα», έλεγε και ξαναέλεγε η κυρα-Αλεξάντρα, η μάνα μου, για το νησί της τον Μαρμαρά της Προποντίδας, που αναγκάστηκε στον ξεριζωμό του εικοσιδυό να εγκαταλείψει για πάντα. Με το πάρσιμο της απόφασής μου για το ταξίδι αυτό, μαζί με τη χαρά που ένοιωσα, ένοιωσα μέσα μου κι ένα σφίξιμο. Οι Τούρκοι! Πώς θα με αντιμετώπιζαν οι Τούρκοι; Και στην Πόλη καλά, εκεί θα χανόμουνα μέσα στο ανώνυμο τουριστικό πλήθος, στο νησί όμως και μάλιστα στην μικρή Αφθόνη; Εκεί δεν μπορούσα να παίξω τον Γερμανό τουρίστα. Η αιώνια φοβία της μάνας μου για τους Τούρκους μου πλημμύρισε την ψυχή, αλλά τίποτα πια δεν μπορούσε να με φρενάρει να πραγματοποιήσω το ταξίδι αυτό. Ένα ταξίδι «στα μέρη μας», στο οικογενειακό μου παρελθόν, στις ρίζες μου.

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)