Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΡΟΥΣΑ

[...] Είχε καταφέρει η γιαγιά να μας καθίσει στο ίδιο τραπέζι. Τους ξεριζωμένους απ' τις αρχαίες τους πατρίδες, τους εχτρούς του γένους που μας τυράννησαν τετρακόσια χρόνια, κι εμάς, τους χτεσινούς υπόδουλους και σημερινά αφεντικά. Πώς να φάμε; Κοιτούσαμε το φαγητό που είχε σερβιριστεί στα βαθιά πιάτα -μπουλγούρι με λίγο τριμμένο τυρί και μπόλικο μπαγιάτικο ψωμί- κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο, ούτε γελούσαμε πια ούτε πεινούσαμε. Ακοίμητη από πάνω μας η γιαγιά φλυαρούσε. Τι έλεγε; Ούτε θυμούμαι. Περισσότερο στα ελληνικά και λίγο στα τούρκικα. Άλλωστε, ήξερε μόνο λίγες τούρκικες λέξεις. Χρήσιμες λέξεις όπως έλα, φάγε, φύγε, είσαι καλά, καλημέρα και τα τέτοια. Καλά παιδάκια, όμορφα παιδάκια, έλεγε συνέχεια. Και στις δυο γλώσσες: όμορφα παιδάκια, γκιουζέλ τσιουτζιουκλάρ, γκιουζέλ τσιουτζιουκλάρ, όμορφα παιδάκια...]

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)