ΟΙ ΚΑΛΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ

Έχουν περάσει περισσότερα από εκατό δέκα χρόνια από τότε που ο όρος λαογραφία και οι παράγωγες έννοιές του πρωτοχρησιμοποιήθηκαν για να σημάνουν την εντρύφηση στις παραδόσεις, στα ήθη και στα έθιμα των ανθρώπων και γενικότερα στην άγραφη φιλολογία που βοηθεί στην ακριβέστερη και λεπτομερέστερη αντίληψη της φυσιογνωμίας των λαών. Παλιά και η συμπάθειά μου για τα Χριστουγεννιάτικα δαιμονικά κι η ενασχόλησή μου μαζί τους τακτική. Όμως πάντα με κάποια κρυφότητα και συστολή. Αλλ' όταν είδα τόσους βαθείς μελετητές της γραμματείας μας να έχουν εισχωρήσει τόσο εντατικά στο απλοϊκό και παιδιάστικο, εκ πρώτης όψεως, θέμα πήρα θάρρος. Ελευθερώθηκα από τις προκαταλήψεις και τους δισταγμούς και το κεφάλαιο των καλλικαντζάρων αποδείχθηκε ατέλειωτο κι η γοητεία του απύθμενου, χωρίς υπερβολή.

Και ταιριάζει στην ελληνική φύση έκτακτα, με την θαλπωρή της σφιχτοδεμένης ακόμα οικογένειας, με το περιβάλλον και την καλλιέργεια της ανυπέρβλητης υπαίθρου, με την ευγένεια του πνεύματος και του χαρακτήρα του απλού ανθρώπου της ειλικρίνειας και της εντιμότητας.

«Κάλκας είμαι, κάλκας είσαι

τραγοπαίδια παγανά

τα τσαρούχια δέστε-λύστε

και μας πήρε μυρουδιά

η Μπάμπω η γριά!».

Έτσι, για να τηρούνται οι παραδόσεις, γιατί οι παραδόσεις κάνουν και κρατούν τους λαούς. Λαούς δυνατούς σαν τον δικό μας!

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)