ΝΑ' ΧΕ ΚΑΕΙ Ο... ΠΛΑΤΩΝΑΣ - ΟΙ ΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΔΥΣΒΑΤΟΣ ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ

Στην εργασία που ακολουθεί ο -περιληπτικός- όρος παραδοσιακή μουσική παραπέμπει στο δημοτικό τραγούδι που είναι λαϊκό αφού αποτελεί τμήμα της ευρύτερης, (κυρίως ανώνυμης) παλαιότερης λαϊκής δημιουργίας. Με τη διευκρίνιση ότι το δημοτικό τραγούδι δεν είναι η μοναδική πηγή της σημερινής ζωντανής (μουσικής) παράδοσης, είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι αυτό, γενικά, αφορά και υποτυπώνει συμπεριφορές που ανάγονται στην κοινοτική οργάνωση της κοινωνίας (όχι στην αστική). Μετά το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα έπαψε (στα όρια της ελληνικής επικράτειας) να (ανα)παράγεται ως αυθεντική-αυθόρμητη λαϊκή δημιουργία, πλην εντελώς αμυδρών εξαιρέσεων. Με κριτήριο τις επιβιώσεις που συντηρούνται ακμαίες στην έκφραση των νεότερων γενιών το «Δημοτικό» μεταπίπτει σε «Παραδοσιακό», Το δεύτερο, ακόμη και σήμερα και παρά τους συγχρόνους νεωτερισμούς εντούτοις, συγκρατεί πλείστα όσα αρχαϊκά και μεταγενέστερα μουσικοχορευτικά στοιχεία. [...]

Στα κεφάλαια της έκδοσης, χωρίς πρόθεση σύνθεσης δοκιμίου και με μέθοδο χαλαρής αποδεικτικής καταγραφής, σχολιάζονται τα παρακάτω θέματα, με άξονα την Παραδοσιακή (Δημοτική) Μουσική:
-ορισμένοι συντελεστές υποβάθμισης της επιρροής της
-οι, μετά το 1950, συνθήκες δράσης της παραδοσιακής μουσικής σκηνής
-παράμετροι της (αντίστοιχης) σύγχρονης καλλιτεχνικής δραστηριότητα

(Από την εισαγωγή της έκδοσης)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΔΥΟ CDs