ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΜΥΡΝΑΪΚΟΥ ΜΑΝΕ

Η έρευνα μη περιορισθείσα μόνον εις την ανακάλυψιν αισθητών αντικειμένων επιχειρεί νυν να ερευνά και αυτά τα αφηρημένα, και όσω προβαίνει η έρευνα, τόσω γίνεται καταφανές ότι πλείστα όσα εξ αυτών διασώζονται έτι και νυν από των χρόνων των αρχαίων Ελλήνων· οίον ήχοι, χοροί έμμετροι, θρήνοι, λίνοι αίλινοι, λέξεις κλασικαί, και διάφορα έθιμα. Τους έμμετρους μάλιστα χορούς δύναται τις να ίδη εις τα περίχωρα της Νύγδης, εις Πελοπόννησον, Ηπειροθεσσαλίαν, Σάμον κτλ.

Δημοσιεύοντας την παρούσαν γραμματείαν δεν αξιούμεν γνώσεις, αλλ' εφ' όσον ημίν εστί δυνατόν προτιθέμεθα απλώς να υποβοηθήσωμεν την διαλεύκανσιν ζητήματος, προς ο δεν εδόθη μέχρι τούδε προσοχή. Έσται δε ημίν ο λόγος περί του αρχαίου μουσικού ήχου Μανέρωτος, όστις καθ' ημάς δεν είναι άλλος ειμή ο Σμυρναϊκός Μανές. Η λέξις Μανές παράγεται εκ του Μανέρως κατά συγκοπήν της συλλαβής ρω. Κατά τους αρχαίους συγγραφείς ο Μανέρως ήτο θλιβερός ήχος ή μάλλον ερωτική θρηνωδία λεγόμενος και ολοφυρμός ή Λίναιος θρήνος· διότι δια του ήχου τούτου η ερωμένη του Λίνου εθρήνησε τον θάνατον αυτού ορμωμένη από τους εν σπαργάνοις τότε αρχικούς ήχους και τα ολιγόστιχα άσματα· καθ' ότι τα πρώτα δοκίμια της ποιήσεως ήσαν αναμφιβόλως άσματα μικρά άτινα εδήλουν εν ολίγοις στίχοις απλώς και αφελώς το αίσθημα υφ' ου κατείχετο η ψυχή· έψαλλον δε οι γεωργοί και αμπελουργοί μονοτόνως και αφελώς τα αισθήματα αυτών [...]

(Από το εισαγωγικό σημείωμα)