ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ ΚΑΙ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ Η' ΠΕΡΙ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

[...] Με τη συγγραφή των σελίδων που ακολουθούν ξεκίνησα σπουδάζοντας τις διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και δυτική κατανόηση του αποφατισμού της γνώσης. Σήμερα -είκοσι χρόνια μετά- θα μπορούσα να αξιολογήσω σαφέστερα αυτή την πρώτη επιλογή: Είναι σίγουρα, το καίριο και αφετηριακό θέμα που κρίνει κάθε άλλη διαφορά των δυό παραδόσεων ή πολιτισμών.

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο, πριν είκοσι χρόνια, ακόμα και η λέξη αποφατισμός ηχούσε στα φιλοσοφικά περιβάλλοντα σαν παραδοξολόγημα, και στην ακαδημαϊκή θεολογία της εποχής προκαλούσε την υποψία του αγνωστικισμού. Η αντικειμενοποιημένη σε κωδικά ιδεολογήματα «αποκάληψη» προσδιόριζε «το τε καταληπτόν και το ακατάληπτον» κάθε αλήθειας, αφού η αλήθεια ταυτιζόταν με το εννόημα -με αναχρονισμό καθυστέρησης οκτώ αιώνων από τον «υψηλό σχολαστικισμό». Και κάθε απόκλιση από την κυρίαρχη νοησιαρχία σήμαινε ροπή προς τον αγνωστικισμό.

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα στη δεύτερη έκδοση)