ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΠΟΕΜ

Το μυθιστόρημα «Σκηνές μποέμικης ζωής» χάρισε το γέλιο σε δεκάδες χιλιάδες αναγνωστών απ' το 1935 πού πρωτοβγήκε σε εκδοτική σειρά «προσφορών βιβλίων τσέπης» της εφημερίδας «Η ηχώ της Ελλάδος». Είναι το αξιότερο έργο του Ερρίκου Μυρζέ, και είναι έργο άξιο γιατί είναι αληθινό. Όσα διηγείται είναι τα όσα έζησε. Μόνο πού φαίνονται γραμμένα με γέλιο αντί με κλάματα, και με ειρωνεία πού καλύπτει συχνά τις μεγάλες δυστυχίες, όταν αυτές δεν μας βαραίνουν πια. Το γέλιο όμως πού εκρήγνυται συχνά πλούσιο στον αναγνώστη από τις περιπέτειες των μικρών αυτών ανένταχτων της παρισινής κοινωνίας, είναι κάποτε και πικρό, κ ίσως φέρνει και κλάμα. Ο Μυρζέ είναι ο συγγραφέας ενός έργου, ο ποιητής πού ύμνησε τα δικά του μόνο πάθη, αλλά με τόση λεπτότητα, τόση ικανότητα και τόση ποίηση μέσα στον πεζό λόγο. Το γράψιμό του είναι ρεαλιστικό, αλλά πρόκειται για ένα ρεαλισμό πού δεν συντρίβει και δεν καταθλίβει, όπως εκείνος του Ζολά. Το ύφος και η μορφή είναι δουλεμένα στην εντέλεια -κάτι πού αποτελεί χαρακτηριστικό όλων των έργων του συγγραφέα.

(Από το σημείωμα της τελευταίας έκδοσης)

Οι μποέμ που περιγράφονται σ' αυτό το βιβλίο, δεν έχουν καμιά σχέση με τους μποέμ, που οι δραματουργοί των βουλεβάρτων τους θέλουν συνώνυμους με τους λωποδύτες και τους δολοφόνους. Δεν στρατολογούνται μέσα από τη φάρα των αρκουδιάρηδων και των φονιάδων, ούτε μέσα από τους προφέσορες του εύκολου τρόπου ζωής και τους πατρώνες των χαρτοπαιχτικών καταγωγίων και κείνους που ασχολούνται με τα λογής-λογής ύποπτα επαγγέλματα που γνώρισμά τους είναι να μη τους βλέπει το φως της ημέρας και που είναι έτοιμοι να κάνουν το κάθε τι, εκτός από το καλό. Δεν είναι γέννημα της εποχής μας, αλλά κάτι που υπάρχει από αιώνες και παντού, και που μπορεί να διεκδικήσουν ένδοξη καταγωγή. Στην αρχαία Ελλάδα, για να μην πάμε πιο πέρα αναζητώντας τη γενεαλογία τους, ζούσε ένας επιφανής μποέμ που περνούσε την ημέρα του περιπλανώμενος στις πολιτείες της ακμάζουσας τότε Ιωνίας, τρώγοντας το ψωμί της ελεημοσύνης και σταματούσε μόνο το βράδι για να κρεμάσει στο φιλόξενο τζάκι την αρμονική λύρα του, τη λύρα που τραγούδησε τους έρωτες της Ελένης και την πτώση της Τροίας [...]

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)