ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ - ΧΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΡΥΟΥ

Όλοι λίγο - πολύ ξέρουμε τα χάικου (ή χόκκου). Η συντομία τους, η μορφή τους, το ύφος τους είναι οπωσδήποτε κάτι αλλιώτικο και σίγουρα κάτι όμορφο. Η αναγνώριση της αξίας τους είναι παγκόσμια, μ' όλες τις διαφορές στην εκτίμησή τους. Ένας από τους λόγους γι' αυτό ίσως να είναι η μεγάλη τους ποιητική δύναμη έναντι της συντομίας τους. Μερικά από τα πιο σταθερά χαρακτηριστικά του (εκτός απ' την τρίστιχη διάταξη των συλλαβών του, που κάποτε είναι πιο πολλές από δεκαεφτά) φαίνονται στο ότι έχει εποχιακό χαρακτήρα κι ότι περιέχει μια έντονα συναισθηματική λέξη, αυτήν που ακριβώς δίνει την αίσθηση του χώρου. Κάθε χάικου είναι μια ζωγραφιά, ζωγραφίζεται. Αλλά μαζί είναι και ποίηση, γλώσσα, έναρθρος, σαφέστατος λόγος, προορισμένος γι' άμεση αντίληψη. Είναι κάτι σα δική σου κουβέντα, παραδόξως ειπωμένη από κάποιο γιαπωνέζο, μια ανθρώπινη απλή κουβέντα, αφού ότι είναι βαθύτατο στην ουσία της γλώσσας σα γενετικό στοιχείο, η ζήτηση συντομίας, στο χάικου πραγματώνεται όχι με άνεση αλλά με φυσικότητα.

(Από το σημείωμα του συγγραφέα)