Μικρὲ Χριστὲ,
Ἀγάπης κάστρο!
ἐμεῖς λησταί,
Ἐσὺ τὸ Ἄστρο!
Δόσμου Χριστὲ
τὸ ἔλεός σου,
ληστής κι ἐγὼ
ἐκ δεξιῶν σου...
Κι όμως, ο συγγραφέας των παραπάνω στίχων, προλογίζοντας τη συλλογή του «Τραγούδια μιας ζωής» σημειώνει: «Στα ποιήματά μου αυτά, γραμμένα σποραδικά από το 1939 ως τώρα, δε θα βρεθεί ούτε η αστραπή της σκέψης, ούτε το φιλοσοφικό βάθος, ούτε η φαντασία των μεγάλων μας. Δεν θα βρεθεί ο πλούτος των εικόνων τους ούτε η δύναμη της εκφράσεώς τους. Δεν θα βρεθεί ο όγκος τους.
Θα βρεθεί ίσως λίγη συγκίνηση...
Αν, με το μοναδικό αυτό προσόν, κατορθώσω να μιλήσω, όχι στο μυαλό, αλλά στην καρδιά κάποιου απλού ανθρώπου, θα είναι για μένα αυτό η απόλυτη ικανοποίηση».
Το άτιτλο αυτό ποίημα, μικρό σ' έκταση, αλλά πυκνό σε νόημα, για το οποίο με τόσο ταπεινό φρόνημα μιλάει ο δημιουργός του, γράφτηκε στη Δημητσάνα τα Χριστούγεννα του 1948 όπως σημειώνει κάτω από την εμπνευσμένη του σύλληψη ο Ελευθέριος Μωραϊτίνης-Πατριαρχέας, ευρύτερα γνωστός ως ιστορικός-ερευνητής της περιόδου της Ελληνικής Επαναστάσεως. Εντούτοις, ο ίδιος αποφεύγει τον τίτλο του ''ποιητή'' για τον εαυτό του, αναφέροντας στον πρόλογο αυτής της ιδιωτικής έκδοσης των «τραγουδιών» του μεταξύ άλλων ότι, «δεν φιλοδοξώ να καταλάβω έστω και τη μικρότερη θέση ανάμεσα στην πλειάδα των ποιητών μας [...] γιατί έχω απόλυτη επίγνωση πως μου λείπουν τα προσόντα και υστερώ σε σύγκριση με οποιονδήποτε από τους ποιητάς που έχουν το δικαίωμα να λέγονται έτσι...»
Ε. Μ-Π.
Αθήνα, Ιανουάριος 1965
Επιμέλεια: Κουκέσης Χαράλαμπος © 2012-2023
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
{jssocials}
